Column

Ik heb echt lang nagedacht over dit onbekende avontuur. Na een screening, een flinke financiële aderlating en een

lange wachttijd, was het dan eindelijk zo ver. Ik kon haar op Schiphol ophalen. Het enige wat ik wist, was dat ze

gezond was met een geschatte leeftijd van 2 jaar. Op foto's zag ik alleen een warrige bos haar. Het was liefde op het

eerste gezicht, van beide kanten. Ik tilde haar op en ze klampte zich aan mij vast alsof ze me nooit meer los wilde

laten. In de auto een Spaanstalige cd opgezet, dat zou haar vast bekend voor komen, want ze kwam tenslotte van de

Canarische Eilanden. Thuisgekomen bleek ze erg bang te zijn, ze liep me overal achterna. Op vaste tijden eten

kende ze niet, ze had haar hele leven uit de vuilnisbak gegeten. Nu, een paar jaar later, is ze echt een prinses. Ze

gaat vaker naar de kapper dan ik, haar nageltjes worden gemanicuurd en helemaal geparfumeerd komt ze thuis. De

hele dag ligt ze op de bank een beetje naar buiten te kijken. Als het bedtijd is kijkt ze me aan van: 'doe jij het licht

mee uit?' In al die jaren heeft ze nog geen kik gegeven, maar we begrijpen elkaar zonder woorden als ze me aankijkt

en zucht: 'geen beter leven dan een hondenleven'.